«.....Έψαξα παντού τριγύρω να το βρω...
...Μα δεν υπήρχε πουθενά!»
«Το μόνο που μου ’μεινε από το δένδρο εκείνο, ένα κλαδί. Ένα μόνο κλαδί!
Ίσα-ίσα για να φτιάξω ένα κάδρο. Μα τώρα, δεν ήταν αυτό που θα με πείραζε τόσο· στα χέρια μου είχα το ένα, το κάδρο που θέλησα... Όμως καμιά πεταλούδα δεν ήταν άξια μέσα του να βρεθεί! Στην ίδια σα να γύριζα αρχή.»
«...Έφτιαξα άλλα κάδρα. Κάδρα πανέμορφα. Κάδρα μεγαλύτερα. Μέσα τους έκλεισα άλλες πεταλούδες... Καμιά δεν έπρεπε πια να μου ξεφύγει.» «...Ούτε μία.» «Το ίδιο λάθος δεν έπρεπε και πάλι να συμβεί. Γύρευα κι άλλες. Κι άλλες...
Αναζητώντας αυτή, αυτή μονάχα που δε βρήκα...
Αυτή, που δε φανερώθηκε ποτέ...»
Γύρισε προς το μέρος της...
«Το φύλαξα πάντα κρυμμένο», ψέλλισε, «Στου κάστρου μου τον ψηλότερο πύργο.»
Τα μάτια του είχαν θολώσει...
Δε μπορούσε όπου κι αν κοίταζε να τη διακρίνει. Μα γνώριζε πως βρισκόταν εκεί.
«Σε περίμενα», τότε της είπε. «...Πάντα σε πε- ρίμενα...»
«Πριν όλα, έλεγα βαθιά μέσα μου πως μια μέρα θα ’ρθεις...»
Η φωνή του έβγαινε πλέον με δυσκολία.
Μια φωνή που έσβηνε, μ’ ακόμα απλωνότανε για να τη φτάσει.
«Αυτό το κάδρο,
το ’φτιαξα για σένα...»
«...Κάποτε με ρώτησες γιατί, και δεν απάντησα! Δεν ήξερα.
Μα τώρα ξέρω! Τώρα, θυμάμαι...»
PDFs/ κείμενα και σχέδια 
Προτεινόμενα & Το Βουνό της Αθανασίας
