Είμαι η σταγόνα;
Η πηγή;
Είμαι η θάλασσα στη γη;

Άνεμε λύσε τη σιωπή, που κουβαλάς μες στην ψυχή,
Κάνε τον ήχο σου φωνή, και την πνοή σου αναπνοή...

{ ...Ο άνεμος έρχεται φυσώντας απαλά... }

Σταγόνα είσαι, και σταλιά
που δε την πιάνει η ματιά.
Λιώνει η ζωή σου, ως τη στιγμή
που η σταγόνα ίσως πει...


Κουράστηκα να ολογυρνώ,
σ’ αυτό το σπίτι το μικρό,
Πρέπει να φύγω, ώρα να δω·
Να βρω αυτά που ψάχνει ο νους,
πέρα απ’ τους τοίχους τους στενούς.

...Να βρω αυτά που ψάχνει ο νους,
σε ζωηφόρους ωκεανούς...



Είμαι ο σπόρος;
Το κλαδί;
Είμαι το ίδιο το δενδρί;

{ ...Ο άνεμος έρχεται πάλι, φυσώντας δυνατότερα... }

Άνεμε οι λόγοι μου θνητοί, πέπλο στα μάτια μου βαρύ,
Κάνε τον ήχο σου φωνή, και την πνοή σου αναπνοή...


Είσαι ο σπόρος, και σπορί
που δε το πιάνει καν πουλί.
Πέτρα η ζωή σου, ως τη στιγμή
ο σπόρος ίσως που θα πει...


Κουράστηκα να ολογυρνώ,
σ’ αυτό το σπίτι το μικρό,
Πρέπει να φύγω, ώρα να δω·
Να βρω αυτά που ψάχνει ο νους,
πέρα απ’ τους τοίχους τους στενούς.

...Να βρω αυτά που ψάχνει ο νους,
σ’ ονειροφόρους ουρανούς...