....Ζώα για την τροφή μας: Παγκοσμίως η ετήσια σφαγή ζώων εκτροφής ξεπερνά τα 50 δισεκατομμύρια ζώα, συχνά μέσα σε άθλιες συνθήκες. Κάθε λεπτό 1.680 ζώα σφάζονται για την τροφή μας, τα περισσότερα θανατώνονται σχεδόν μόλις ενηλικιωθούν ή και μικρότερα, ενώ τα ταχείας εκτροφής κοτόπουλα, σε άθλια πτηνοτροφεία, σφάζονται σε ηλικία 6-7 μόλις εβδομάδων. Η βιομηχανία αβγών στις ΗΠΑ θανατώνει 250 εκατομμύρια αρσενικά κοτόπουλα, επειδή δεν παράγουν αβγά και συνεπώς θεωρούνται άχρηστα.
  Ζώα για τις δουλειές και τους πολέμους: ...
  Ζώα θυσία στους θεούς: ...
  Πειραματόζωα: ...
  Ζώα συντροφιάς: Κάθε χρόνο 6-8 εκατομμύρια σκύλοι και γάτες οδηγούνται σε καταφύγια στην Ευρώπη, εκ των οποίων 3-4 εκατομμύρια ευθανατώνονται λόγω μη-υιοθεσίας τους στο καθορισμένο διάστημα παραμονής τους. ...
  ...

  ...To 1757 στην περίφημη παρισινή «πλατεία των εκτελέσεων», την Πλας ντε Γκρεβ, κι ενώπιον μεγάλου πλήθους θεατών βασανίστηκε και εκτελέστηκε ένα διανοητικά ανάπηρος φτωχοδιάβολος, γνωστός με το όνομα Νταμιέν, επειδή επιτέθηκε με μαχαίρι και τραυμάτισε ελαφρά τον «βασιλιά των σκανδάλων», τον Λουλοβίκο 15ο. Να η φρικιαστική περιγραφή που μας άφησε ο Βολταίρος: «Άρχισαν καίγοντάς του τα χέρια μέσα σε ένα μαγκάλι με αναμμένο θειάφι. Ύστερα του τραβούσαν τις σάρκες από τα μπράτσα, τους μηρούς και το στήθος με μεγάλες πυρακτωμένες τσιμπίδες. Κατόπιν του χύσανε λιωμένο μολύβι ανακατεμένο με ρετσίνι και καυτό λάδι σε όλες τις πληγές. Αυτά τα επαναλαμβανόμενα βασανιστήρια έκαναν να βγαίνουν από το στόμα του τα πιο φριχτά ουρλιαχτά. Στη συνέχεια τού έδεσαν τα μέλη που αιμορραγούσαν σε τέσσερα άλογα που τα μαστίγωναν οι βοηθοί του δήμιου και τραβούσαν τα σχοινιά το καθένα προς τη μεριά του. Τα τραβήγματα και τα τραντάγματα κράτησαν μια ώρα. Τα μέλη του δύστυχου μάκρυναν άλλα δεν ξεκολλούσαν. Οι δήμιοι στο τέλος τού έκοψαν μερικούς τένοντες και έτσι τα άκρα αποσπάστηκαν από το κορμί, το ένα μετά το άλλο. Ο Νταμιέν, με ένα χέρι και δυο πόδια κομμένα, ανέπνεε ακόμα και ξεψύχησε μόνον όταν του ξεκόλλησαν και το χέρι που του έμεινε από το κορμί βουτηγμένο στο αίμα», (Δημήτρης Ραυτόπουλος, «Κρίσιμη λογοτεχνία»).

  ...Ωστόσο, τα βασανιστήρια δεν είναι μονοπώλιο της εξουσίας, συμβαίνει συχνά έκπτωτοι ηγέτες να βασανίζονται φρικτά από έναν έξαλλο και σαδιστικό όχλο. «Δεμένος με χαλκάδες και αλυσίδες στο λαιμό, ο Ανδρόνικος οδηγείται μπροστά από τον Ισαάκειο. Μετά από άγριο ξυλοδαρμό, του μαδούν τα γένια και τα μαλλιά, του ξεριζώνουν όλα τα δόντια με τανάλιες. Γυναίκες τον γρονθοκοπούν στο στόμα, έπειτα του κόβουν το δεξί χέρι, τον τυφλώνουν από το δεξί μάτι και τον ρίχνουν στη φυλακή. Την επομένη το πρωί τον βγάζουν από το κελί, τον τυφλώνουν και από το άλλο μάτι, τον ανεβάζουν πάνω σε μια ψωριασμένη καμήλα και τον περιφέρουν στην Αγορά. Εκεί τον παραδίδουν στις διαθέσεις του εξαγριωμένου πλήθους. Στο λιντσάρισμα που ακολουθεί πρωτοστατούν οι ζητιάνοι, οι περιφερειακοί, τα χειρότερα κατακάθια της πόλης. Πόρνες, χασάπηδες, χαμάληδες, ταμπάκηδες, ληστές των υπονόμων και θαμώνες καπηλειών. Τον χτυπούν με ρόπαλα, του πετούν στα μούτρα βοϊδοκοιλιές και περιττώματα γαϊδάρων, τον τρυπούν με μυτερά ραβδιά, τον λιθοβολούν. Μια πόρνη έρχεται με ένα καζάνι βραστό νερό και τον περιλούζει. Τον σέρνουν ως τον Ιππόδρομο που είναι γεμάτος κόσμο, καθώς έχει γίνει γνωστό ότι θα λυντσαριστεί εκεί ο Ανδρόνικος. Τον κρεμούν ανάποδα, ενώ ο Ανδρόνικος, που ζει ακόμα, ψελλίζει, “γιατί συνεχίζετε να τσακίζετε ένα σπασμένο καλάμι;”. Αρχίζουν να του κόβουν κομμάτια από το κορμί του. Του ξεριζώνουν τα γεννητικά όργανα και του τα χώνουν στο στόμα. Τελικά ξεψυχά όταν του μπήγουν ένα σπαθί στον φάρυγγα. Το άψυχο κορμί του κομματιάστηκε, τα κομμάτια του αφέθηκαν να σαπίζουν πολλές μέρες στον Ιππόδρομο κι έπειτα πετάχτηκαν στη θάλασσα», (Βασίλι Βασίλιεφ, «Βυζαντινή Ιστορία»).

  Στο Λος Άντζελες...

  Στην Τρανσυλβανία...

  Στην Ιταλία...

  Στο Μεξικό...

  Στην Ασσυρία...

  Στην Τασμανία...

  ...

  «Η γενοκτονία είναι εξίσου ανθρώπινο δημιούργημα με την τέχνη ή την προσευχή. Από την εποχή του πέτρινου πέλεκυ και μετά οι άνθρωποι πάντα χρησιμοποιούσαν τα εργαλεία τους για να σφάζονται μεταξύ τους. Οι άνθρωποι είναι ζώα που συστηματικά κατασκευάζουν όπλα και έχουν ακόρεστη όρεξη να σκοτώνουν. Όπως αναφέρει και ο Τζ. Ντάιμοντ, “οι πόλεμοι μεταξύ Ελλήνων και Τρώων, Ρώμης και Χαλκηδόνας, Ασσυρίων, Βαβυλωνίων, και Περσών είχαν ένα κοινό στόχο: τη σφαγή των ηττημένων ανεξαρτήτως φύλου ή τη θανάτωση των ανδρών και την υποδούλωση των γυναικών”. Στη νεότερη εποχή η γενοκτονία δεν είναι λιγότερο συχνή. Μεταξύ 1492 και 1990 έγιναν τουλάχιστον 36 γενοκτονίες που στοίχησαν τη ζωή άλλοτε σε δεκάδες χιλιάδες και άλλοτε σε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Μετά το 1950 έχουν διαπραχθεί 20 γενοκτονίες και τουλάχιστον τρεις από αυτές είχαν πάνω από ένα εκατομμύριο θύματα (Μπαγκλαντές, Καμπότζη, Ρουάντα)», (Τζων Γκρέυ, «Αχυρένια σκυλιά»).

  «...Πυροβολικό, πυροβολισμοί, φράγμα από φωτιά, ζώνες από αέρια, τανκς, μυδραλιοβόλα, βόμβες, χειροβομβίδες. Όλα τούτα είναι λόγια, λόγια, μα κρύβουνε μέσα τους όλη τη φρίκη του κόσμου. Τα πρόσωπά μας είναι ξεφλουδισμένα, εκμηδενισμένη κι η σκέψη μας. Είμαστε κουρασμένοι μέχρι θανάτου. Την ώρα που φτάνει η επίθεση χρειάζεται να χτυπάμε πολλούς δικούς μας με τις γροθιές, για να ξυπνήσουν και να ακολουθήσουν. (...) Βλέπουμε ανθρώπους που ζουν ακόμη, ενώ τους πήρε κάποιο βλήμα το καύκαλο. Βλέπουμε να κουτρουβαλούν στρατιώτες και με τα πόδια θερισμένα. (...) Ένας άλλος φτάνει στον σταθμό πρώτων βοηθειών βαστώντας με τα χέρια του τα σωθικά του, που όλο του ξεφεύγουν και χύνονται έξω...», (Έριχ-Μαρία Ρεμάρκ, «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικόν Μέτωπον»).

  «Η συστηματική σφαγή των Σέρβων άρχισε την πρώτη μέρα της ίδρυσης του ανεξάρτητου κράτους της Κροατίας, το 1941 και συνεχίστηκε μέχρι το 1945. Ο τρόμος δε συνίστατο μόνο στη δολοφονία. Η σφαγή περιλάμβανε τα πάντα και τους πάντες, γέρους, γυναίκες, παιδιά. Τα ποτάμια Σάβα και Ντράβα, ο Δούναβης με τους παραποτάμους του μετέφεραν χιλιάδες πτώματα Σέρβων. Η περίπτωση της Μιλέβα Μπόζινιτς είναι ιδιαίτερα φρικτή. Το παιδί της ξεριζώθηκε από τα σπλάχνα της. Υπάρχει επίσης η περίπτωση των ψητών κεφαλιών Σέρβων, των γεμάτων με Σερβικό αίμα δοχείων, η περίπτωση Σέρβων που υποχρεώθηκαν να πιούν το ζεστό ακόμα αίμα των συγγενών τους που είχαν σφαγιαστεί. Έγιναν βιασμοί ακόμα και μέσα στα ιερά των ορθόδοξων εκκλησιών. Στην πόλη Πέτρινια ένα παιδί υποχρεώθηκε να βιάσει τη μητέρα του. Υπάρχουν λεπτομερείς αναφορές για διάφορες θηριωδίες. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί έμειναν έκπληκτοι από τα εγκλήματα αυτά. Οι Ιταλοί φωτογράφισαν ένα δοχείο που περιείχε περισσότερα από τρία κιλά μάτια Σέρβων, έναν άλλον, από το Ντουμπρόβνικ που φορούσε μια ζώνη με κρεμασμένες ολόγυρα κομμένες γλώσσες Σέρβων... Δεν υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις στη νεότερη Ευρωπαϊκή Ιστορία. Θα πρέπει να προστρέξουμε στην Ασία, την εποχή του Ταμερλάνου ή του Τζένγκινς Χαν για να συναντήσουμε κάτι παρόμοιο», (Μάρκο Αουρέλιο Ριβέλλι, «Αλοΐσιος Στεπάνοβιτς, ο αρχιεπίσκοπος μιας γενοκτονίας»).

  «Δεν έχει μείνει κανένας διάβολος στην Κόλαση, βρίσκονται όλοι στη Ρουάντα. (...) Τα ποτάμια φέτος φούσκωσαν περισσότερο από ποτέ. Πρώτα κατεβάζουν πτώματα ανδρών κι εφήβων που σφαγιάστηκαν καθώς πάσχιζαν να προστατέψουν τις μανάδες και τις αδελφές τους. Μετά έρχονται οι γυναίκες και τα κορίτσια που αρπάχτηκαν μέσα από τις κρυψώνες τους και κατακρεουργήθηκαν. Τελευταία ακολουθούν τα μωρά, που μπορεί να μην έχουν και τραύματα: τα πέταξαν στο ποτάμι ζωντανά για να πνιγούν. Τα πτώματα ή κομμάτια τους, παρασέρνονται από το ποτάμι για μισή ώρα περίπου, τόσος χρόνος χρειάζεται για να ξεκληριστεί μια κοινότητα, να κουβαληθούν τα θύματα μέχρι τις όχθες του ποταμού, και να πετάχτουν μέσα στο νερό. Στη συνέχεια το ποτάμι κυλάει πάλι για λίγη ώρα καθαρό, ώσπου ξαναεμφανίζονται στην επιφάνεια πρώτα άνδρες και έφηβοι, μετά γυναίκες και μετά μωρά, ξανανταμώνουν στα ρηχά και το ποτάμι γίνεται ο τάφος τους», (Νάνσυ Γκιμπς, Time, 16/5/1994).

  «Εικόνες της Ρουάντας στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, σαν σκηνές από την Κόλαση. (...) Ένας άνδρας στην άκρη ενός ομαδικού τάφου γελάει ικανοποιημένος που κατάφερε να ρίξει το άψυχο κορμάκι ενός παιδιού ακριβώς στη μέση του λάκκου... (...) Πέντε-έξι άντρες πέφτουν πάνω σε ένα περαστικό, τον ξυλοκοπούν αλύπητα, τον ρίχνουν κάτω και ποδοπατούν τη σπονδυλική του στήλη μέχρι να ακουστεί ο ανατριχιαστικός θόρυβος από το σπάσιμο. Είναι ένας εφιάλτης και δεν μπορώ να κάνω ή να πω τίποτα για τον διώξω. Είναι ο Αρμαγεδδώνας με διαλείμματα για διαφημίσεις, είναι μια μαρτυρία ότι οι δαίμονες δεν βρίσκονται απλώς ανάμεσά μας, οι δαίμονες είμαστε εμείς», (Λάυαλ Γουότσον, «Σκοτεινή φύση»).

  Εκρήξεις ηφαιστείων:

  ...Η πιο «διάσημη» ηφαιστειακή έκρηξη είναι εκείνη του Βεζούβιου, στην αρχαία Ρώμη, η οποία διήρκησε 19 ώρες, κατέστρεψε τις πόλεις της Πομπηίας και του Ερκουλάνεουμ, και σκότωσε περίπου 30.000 ανθρώπους. Μια τεράστια περιοχή καλύφθηκε με ζεματιστή τέφρα 400 βαθμών Κελσίου και ύψους τριών μέτρων. Πολλά από τα πτώματα βρέθηκαν ακέφαλα, επειδή ο εγκέφαλος έφτασε σε σημείο βρασμού και το κεφάλι εκρηγνυόταν. Ας δούμε και τις υπόλοιπες μεγαλύτερες και φονικότερες από αυτές.
  1613 π.Χ., νήσος Θήρα, Αιγαίο: αριθμός νεκρών άγνωστος (από το παλιρροϊκό κύμα).
  1816, όρος Ταμπόρα, Ινδονησία: 92.000 νεκροί.
  1902, όρος Πέλι, Δυτική Ινδία: 40.000 νεκροί.
  1883, όρος Κρακατόα, Ινδονησία: 36.000 νεκροί.
  1985, όρος Νεβάδο ντελ Ρουίζ, Κολομβία: 23.000 νεκροί.
  1792, όρος Ούντζεν, Ιαπωνία: 12-15.000 νεκροί.
  κ.λπ...

  Σεισμοί:

  1556, Σανσί, Κίνα: 830.000 νεκροί.
  2010, Αϊτή: 300.000 νεκροί.
  2004, Ινδονησία, Ταϊλάνδη, Σρι Λάνκα, κ.λπ: 300.000 νεκροί (από το παλιρροϊκό κύμα).
  1976,Τανγκσάν, Κίνα: 255.000 νεκροί.
  1138, Χαλέπι, Συρία: 230.000 νεκροί.
  κ.λπ...

  Τυφώνες:

  1991, τυφώνας κόρκι, Μπανγλαντές: 139.000 νεκροί.
  2008, τυφώνας Ναργκίς, Μιανμάρ: 138.000 νεκροί.
  κ.λπ...

  Επιδημίες:

  542-545, «Πανώλη του Ιουστινιανού» σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική: σκότωσε περίπου 100 εκατομμύρια ανθρώπους.
  Πανώλη: Από το 1334 στην Κίνα ως και μετά το 1664 στο Λονδίνο, έφευγε και επανερχόταν. Κάποιοι εκτιμούν ότι σκότωσε συνολικά ίσως και 200 εκατομμύρια ανθρώπους.
  1918-1920: Ισπανική γρίπη: 20-40 εκατομμύρια ανθρώπους.
  κ.λπ...

  Λιμοί:

  1958-1962, Κίνα, 43.000.000 νεκροί.
  1907, Κίνα, 25.000.000 νεκροί.
  1783, Βόρεια Ινδία, 11.000.000 νεκροί.
  1932-1933, Ρωσία, 10.000.000 νεκροί.
  1770, Βεγγάλη, 10.000.000 νεκροί.
  Ρωσία...
  Βόρεια Κορέα...
  Βιετνάμ...
  Γαλλία...
  Ιρλανδία...
  Μπιάφρα...
  Αιθιοπία...
  κ.λπ...

  Μάχες:

  ...