...Τράβηξε αμέσως επάνω της τα βλέμματα.

Το κατάλαβε από την πρώτη στιγμή που αφαίρεσαν τις χάρτινες λωρίδες, αποκαλύπτοντας τμηματικά τις κούκλες στη βιτρίνα.
Μερικές φορές την παραξένευαν κι εκείνη οι κούκλες στη βιτρίνα. Έστω κι αν βιάζονταν, πάντα σταμάταγαν να τη θαυμάσουν. Έστω κι αν δεν τους ταίριαζαν, αγόραζαν πάντα τα ρούχα που φόραγε. Έστω κι αν είχαν τόσα πράγματα να πούνε, πάντα στο τέλος μιλούσαν για ’κείνη.

Κι όμως ήταν τόσο διαφορετικές! Αναρωτιόταν συχνά πως μπορούσαν να βλέπουν τον εαυτό τους στη θέση της...
Εκείνη στεκόταν. Εκείνες περνούσαν.
Εκείνη πουλούσε. Εκείνες ψώνιζαν απλά.

Εκείνες τη θαύμαζαν κι εκείνη τους χάζευε!
Ήταν γυναίκα, κι ήταν μονάχα κούκλες στη βιτρίνα!

Ήταν στο κέντρο, κι ήταν χαμένες στην άκρη του κόσμου...

Κούκλες αξιολύπητες!
Ευτυχώς που δεν ανήκαν στον κόσμο της! Ευτυχώς που δε θα μπορούσαν ποτέ ν’ ανήκουν στον κόσμο της...

Που κάποιος σκέφτηκε να βάλει εκείνο το τζάμι....