....Τί θα μπορούσε να είναι; Και πώς περίμενε τόσο καιρό να το πάρουν οι άλλοι αφού εκείνο το ίδιο δεν ήξερε ποιο είναι; Και ποιόν να ρωτήσει για να μάθει; Ποιόν; Ποιόν; Ποιόν;


Ήταν ένα βιβλίο μόνο, στην τελευταία βιβλιοθήκη στο πάνω-πάνω ράφι, κάπου δεξιά. Ένα βιβλίο –ίσως το μόνο σ’ ολόκληρο το βιβλιοπωλείο, το μεγαλύτερο βιβλιοπωλείο της πόλης– που δεν ήξερε ανάγνωση.

Και τα γράμματα που κουβαλούσε στις σελίδες του, γράμματα όμορφα, καλλιγραφικά, δε του έλεγαν τίποτα.
Τίποτα απολύτως.
Τα γράμματα, βλέπετε, δε μιλούν ποτέ παρά σε ’κείνους μόνο που ξέρουν να τα διαβάζουν.
Τα γράμματα είναι τόσο, μα τόσο περήφανα!




Ολόκληρη ιστορία...
        το μηδέν και το άπειρο