«....Μη στενοχωριέσαι», είπε η θλιμμένη μάσκα στην άλλη.

«Μη στενοχωριέσαι, ο καιρός θα περάσει γρήγορα, θα δεις... Οι πρόβες θα τελειώσουν, η πρεμιέρα θα γίνει, το έργο θα σβήσει, και μετά θα μας αφήσουν ξανά στην ησυχία μας.»
«Όλα θα τελειώσουν κάποια μέρα. Κάνε υπομονή.»

«Δεν αντέχω άλλο» απάντησε θλιμμένα η χαρούμενη μάσκα.
«Οι ίδιοι διάλογοι κάθε μέρα. Σε κάθε πρόβα. Σε κάθε παράσταση. Και είμαι υποχρεωμένη να μιλώ εγώ! Δε τους αντέχω άλλο τους χαρούμενους διαλόγους.
Τίποτα δε θα τελειώσει ποτέ. Όπως τίποτα δεν τέλειωσε τόσα χρόνια. Και το επόμενο έργο γιατί να είναι διαφορετικό; Σε κάθε έργο δεν υπάρχει μια χαρούμενη μάσκα; Σε κάθε έργο.
Δεν αντέχω άλλο.»


«Κουράγιο», είπε πάλι η θλιμμένη μάσκα, «Σε καταλαβαίνω.»
«Εμένα νομίζεις μου αρέσουν τα όσα με έβαλαν και σήμερα να πω;
Βαρετοί λυπητεροί διάλογοι... Ίδιοι λίγο πολύ σε κάθε έργο που έπαιξα ως σήμερα...
Αφού το ξέρεις πως θα προτιμούσα να με βάλουν να τραγουδώ και να χαμογελάω. Δε τους μπορώ άλλο τους κακόκεφους διαλόγους.»

«Όμως αυτό το δέρμα δε το βλέπω, δυστυχώς, ν’ αλλάζει το σχήμα του» συμπλήρωσε χαμογελώντας πίσω από τη θλιμμένη τομή στη θέση του στόματος.
«Έτσι θα μείνει· μουρτζούφλικο και σκονισμένο για πάντα.
Κατάλληλο μόνο για δακρύβρεκτους ρόλους.»
«Χάλια σου λέω.»

«...Χάλια» ξαναείπε, και βρήκε το κουράγιο να γελάσει.
Δεν ήταν παρά μια μάσκα με θλιμμένες τομές για στόμα και μάτια. Μια μάσκα που γέλαγε, δίπλα σε μια μάσκα με χαρούμενο πρόσωπο.


«Απορώ που το βρίσκεις τόσο κέφι!» της είπε η χαρούμενη μάσκα.


«3-2-1, πάμε.»