Νέοι,

Τούτον τον γαλανό πλανήτη,
Που σας εδόθηκε για σπίτι,

Μη δείτε ως χώμα και νερό,
Μα σαν ψηλόκορφο βουνό,

Που ο άνθρωπος πρέπει να ανεβεί,
Στο νου, στο σώμα, στην ψυχή.

Δρόμο δεν έχει να διαβείτε,
Μονάχα αυτόν που δημιουργείτε.

Σ’ όλη της γης την ιστορία,
Άνδρες, γυναίκες και θηρία,

Αναζητούνε την κορυφή,
Μα εκείνη σβήνει μακρινή.

Ξεχάστε όσα σας έχουν πει,
Γονείς, δασκάλοι και σοφοί,

Γιατί εσείς είστε ζωντανοί,
Κι αυτοί ανασαίνοντες νεκροί.

Μην περιμένετε δειλοί,
Σε γούβα, πλάτωμα, εσοχή,

Μα όλοι μαζί τους δρόμους κλείστε,
Την ανθρωπότητα κινήστε,

Κι όπου φυτέψαν το κακό,
Φυτέψτε εσείς φως κι ουρανό...


Κανένας άνθρωπος φτωχός,
Η γη είν’ το βιός του καθενός.
Ο πλούτος λυσσαλέο σκυλί,
Που του χρειάζεται λουρί.
Γράψτε σε νόμους όλα αυτά,
Άνθρωπος κι έθνος, δε χρωστά.


Απ’ την κορφή σας προσκαλεί,
Η ίδια η πονεμένη γη,
Παιδιά μου εσείς, εμένα φτάστε,
Όλοι μαζί, και μη φοβάστε.

 
...Σχετικά με τους στίχους του “Προς όλους τους νέους / To All the Young ”, αυτό που ελπίζω κάποια κοντινή μέρα να κάνουν οι νέοι είναι να ενωθούν, να κλείσουν ξαπλώνοντας τους δρόμους σε όλο τον πλανήτη και, ανεπηρέαστοι από τα ψέματα, τις απειλές και τα ανήθικα τεχνάσματα ανθρωπάκων, να απαιτήσουν παντού ταυτόχρονα δημοψηφίσματα με αιτήματα: (1) την πλήρη και άνευ όρων διαγραφή των εθνικών και ατομικών χρεών, ώστε να επανεκκινηθεί η ανθρωπότητα [και αν τείνει να ξαναβαλτώσει, τότε να επαναλάβουν τα ίδια], (2) την εκ νέου έκδοση των χρημάτων κάθε χώρας από κεντρική κρατική τράπεζα και όχι ιδιωτικές εταιρείες, και (3) τη θέσπιση άνω ορίου στον ατομικό πλούτο [έστω π.χ. 7 (επτά) δισεκατομμύρια δολάρια, ώστε να μείνουν κάπως ευχαριστημένοι και οι βαριά άρρωστοι του κόσμου]. Τα δισεκατομμύρια που θα περισσεύουν σταθερά από αυτό και μόνο να μοιράζονται ως επίδομα, ανάλογα με την εθνικότητα των πλουσίων από τους οποίους θα αφαιρούνται, αρχικά στους ενήλικες φτωχούς της χώρας [επίδομα ύψους κάποιου σεβαστού ποσοστού του βασικού μισθού της χώρας – π.χ. το 1/3] και εν συνεχεία στους φτωχούς του πλανήτη. Περιουσίες και έσοδα μοναρχιών και θρησκευτικών αρχών που ξεπερνούν το ίδιο όριο να υποτάσσονται αυτόματα στην ίδια λογική της ανακούφισης των ανθρώπων της γης. Όποια τεχνάσματα επιστρατευτούν από τους πλούσιους για να αποφύγουν όσα θα έπρεπε να είναι επιθυμητά και από τους ίδιους και αυτονόητα, ας μπλοκαριστούν από τους λαούς.
Τέλος, ως δύο πρόσθετα αιτήματα τα εξής:
4ο αίτημα: Την υπογραφή παγκόσμιας συνθήκης ειρήνης 50ετούς ισχύος, κατά την οποία τα κράτη θα δεσμευθούν (τόσο συνολικά όσο και σε γειτονικό επίπεδο) για τη μη αμφισβήτηση των υπαρχόντων εθνικών συνόρων και την αναστολή οποιασδήποτε κίνησης στρατιωτικής απόχρωσης. Στη χρονική αυτή περίοδο τα εξοπλιστικά προγράμματα θα μηδενιστούν, τα εθνικά έξοδα κάθε κράτους για την άμυνα θα περιοριστούν στη στοιχειώδη συντήρηση του εξοπλισμού και τη μισθοδοσία του ήδη υπάρχοντος προσωπικού, ενώ τα κυρίως κονδύλια που αφορούσαν στην εθνική άμυνα θα χρησιμοποιηθούν για τη στέγαση, την περίθαλψη και την εκπαίδευση των οικονομικά αδύνατων, αρχικά στο εσωτερικό της χώρας και στη συνέχεια σε ασθενέστερες οικονομικά χώρες, γειτονικές και παγκοσμίως.
5ο αίτημα: Την αποδέσμευση μιας εδαφικής έκτασης εντός των ορίων κάθε χώρας [σαν ένα εθνικό πάρκο μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα] από το οικονομικό καθεστώς της υπόλοιπης χώρας και στην οποία δε θα υπάρχουν χρήματα και ατομική ιδιοκτησία, για να κατοικηθεί από αφιλοχρήματους οραματιστές και επιστήμονες, με την ελπίδα να δημιουργηθεί ένα δίκτυο περιοχών κοινωνικής ισότητας στον πλανήτη, ως εφαλτήριο για τη μακροπρόθεσμη μεταμόρφωσή του σε έναν καλύτερο κόσμο.


...Αναφορικά με τα έσοδα από τα βιβλία μου και ό,τι άλλο αναγκάστηκα να γράψω, επιθυμώ τα παρακάτω: Να έχουν ανοιχθεί ξεχωριστοί λογαριασμοί για κάθε χώρα, για τα χρήματα που προκύπτουν στη χώρα αυτή. Κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία του χρόνου, κατά προτίμηση αρχές Δεκεμβρίου, ας πούμε 10 Δεκέμβρη, επιθυμώ, έχοντας γίνει η κατάλληλη προετοιμασία, τα μισά από τα χρήματα κάθε λογαριασμού, υπό την επίβλεψη πιθανά κάποιου φιλανθρωπικού οργανισμού, έχοντας μετατραπεί σε μικρά, αλλά όχι ευκαταφρόνητα, χαρτονομίσματα να μεταφέρονται ως την εξώπορτα αυτών που θα αναφερθούν στη συνέχεια. Εκεί, φορτωμένα σε καροτσάκια οικοδομής, για τα τελευταία μέτρα, και όχι σε δεσμίδες αλλά ανακατωμένα, από τα χέρια κάποιων αστέγων ή ζητιάνων να πετάγονται, χωρίς εμπάθεια ή θυμό, παρουσία δημοσιογράφων, στις εξώπορτες των παρακάτω (συνολικά σε 10 άτομα ή οργανισμούς της χώρας εκείνης κάθε χρόνο)...

Σε:
— Δύο κεντρικά υποκαταστήματα ή τα κεντρικά γραφεία κάποιων εκ των μεγαλύτερων τραπεζών ή, ισοδύναμα, κατά καιρούς και στη χρηματιστηριακή αγορά.
— Δύο σπίτια πολιτικών, εν ενεργεία ή όχι, από τα πιο γνωστά κόμματα, οποιασδήποτε πολιτικής κατεύθυνσης.
— Δύο από τις πιο επιτυχημένες οικονομικά ιδιωτικές εταιρείες ή τους ιδιοκτήτες τους.
— Δύο από τους ευρύτερα γνωστούς καλλιτέχνες, οποιουδήποτε είδους, ας ανήκουν ή όχι στους υψηλότερα αμειβόμενους. Στην ίδια κατηγορία κατατάσσω και τους “πνευματικούς ανθρώπους” της χώρας.
— Έναν από τους κεντρικούς ναούς των δύο σαφώς επικρατέστερων θρησκειών της χώρας. Σε περίπτωση μίας επικρατούσας θρησκείας, τότε σε δύο από τους κεντρικούς ναούς της.
— Αν υπάρχει στη χώρα βασιλεία, τότε αντί για έναν από τους ναούς, τα χρήματα να πεταχτούν στην αυλόπορτα κάποιου παλατιού των βασιλιάδων τους.

Από τις ομάδες των αστέγων ή ζητιάνων (μέχρι δύο άτομα σε κάθε μια από τις παραπάνω περιπτώσεις) ας κρατήσει ο καθένας αν θέλει δυο χούφτες χαρτονομίσματα για τον εαυτό του. Επίσης δυο χούφτες χαρτονομίσματα να πεταχθούν στους δημοσιογράφους που θα παρευρίσκονται, μία για αυτούς και μία για τους καναλάρχες τους ή τις εφημερίδες τους. Παρακαλώ τους υπόλοιπους, όσους βρεθούν τα χρήματα μπροστά τους, όσο φτωχοί κι αν είναι, να αντισταθούν στον πειρασμό να τα μαζέψουν. Ας τα πάρει ο άνεμος ή οι πλούσιοι εκείνοι στους οποίους προσφέρονται και οι οποίοι τα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Αν οι υπάλληλοί τους προσταχθούν να τα μαζέψουν, ας μη βιαστούν ή ας τα σκορπίσουν παρακάτω. Και αν οι οδοκαθαριστές διαταχθούν να τα μαζέψουν, ας απεργήσουν.

Η διαδικασία αυτή ας επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο μέχρι της εξαντλήσεως των λογαριασμών, μέχρι που να μη γεμίζει πια ούτε ένα καροτσάκι. Το υπόλοιπό τους να γνωστοποιείται. Κάποια επικρατούσα φιλανθρωπική οργάνωση ας διευθετήσει τις διαδικασίες, ας επιλέξει με κλήρωση τα ονόματα των τυχερών που θα αποκτήσουν περισσότερα, κι ας πάρει κι αυτή 2-3 καροτσάκια για τον κόπο της.

Τα χρήματα από το λογαριασμό κάθε χώρας θα πετάγονται στο εσωτερικό της χώρας. Κάθε μια από τις 5 μεγαλύτερες πληθυσμιακά πολιτείες της Αμερικής, ας αντιμετωπιστεί ως αυτόνομη χώρα. Αν κάποια χώρα, για κάποιον λόγο, δε έχει άστεγους ή ζητιάνους –γιατί πλούσιους θα έχει– ας αναλάβουν το χειρωνακτικό τους έργο κάποιοι φοιτητές ή κάποιοι ασθενείς οικονομικά μετανάστες.

Φυσικά δεν έχω την πολυτέλεια της ψευδαίσθησης πως κι αν όλα αυτά γίνουν θα αλλάξει κάτι μέσα σε κανέναν σας, απλά αυτό επέλεξα να κάνω. Επίσης κλείνοντας μια επιστολή φαντάζομαι πως θα έπρεπε να σας ευχαριστήσω, αλλά δε μπορώ. Καλό δρόμο...