....Θα πρέπει να μοιάζει πανέμορφος από ’κει ψηλά...
– Ναι, πράγματι...
Κοίταξε το νερό.
– ...Τι συμβαίνει κάτω, πολύ χαμηλότερα από εδώ; Είναι παντού το ίδιο σκοτεινά; Τι γίνεται ο ήλιος που βυθίζεται;
– Δεν ξέρω. Παντού όμως υπάρχει σκοτάδι. Κανένα φως...
– Αλήθεια;
Δεν υπάρχει ούτε φεγγάρι στον κόσμο σου;
Αστέρια τουλάχιστον;
Απάντησε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.
Ο ήλιος πέρα στη δύση ήταν έτοιμος να αγγίξει τη θάλασσα.
Γύρισε προς το γλάρο.
– Πέτα... Σε παρακαλώ, πέταξε και πες μου πώς φαίνεται τώρα από εκεί πάνω.
Ανέβηκε στον ουρανό για να ξαναπλησιάσει σε λίγο το ανυπόμονο δελφίνι.
– Από ψηλά είναι σαν δύο ήλιοι να συναντιούνται στην άκρη του ορίζοντα. Αυτός που βλέπεις καθαρά και ένας άλλος παρόμοιος, κατακόκκινος, που επιπλέει για λίγο στο νερό.
Που στη συνέχεια μοιάζει σχεδόν να διαλύεται στο χρώμα της θάλασσας.
Το δελφίνι άρχισε να πηδά όσο το δυνατόν ψηλότερα, αναζητώντας τον «άλλο» ήλιο.
– Δεν τον βλέπω... Δεν τον βλέπω καθόλου...
Παρατηρούσε ένα πλάσμα να προσπαθεί να δει τον κόσμο με τον τρόπο που τον έβλεπε εκείνος.
Ένα πλάσμα που έβλεπε έναν κόσμο που εκείνος δε μπορούσε να δει.
«Μη στεναχωριέσαι», του είπε τότε.
«Θα σου λέω εγώ τι βλέπω.»
«Εγώ θα πετώ για σένα....»
Ανέβηκε στον ουρανό για να ξαναπλησιάσει σε λίγο το ανυπόμονο δελφίνι.
– Από ψηλά είναι σαν δύο ήλιοι να συναντιούνται στην άκρη του ορίζοντα. Αυτός που βλέπεις καθαρά και ένας άλλος παρόμοιος, κατακόκκινος, που επιπλέει για λίγο στο νερό.
Που στη συνέχεια μοιάζει σχεδόν να διαλύεται στο χρώμα της θάλασσας.
Το δελφίνι άρχισε να πηδά όσο το δυνατόν ψηλότερα, αναζητώντας τον «άλλο» ήλιο.
– Δεν τον βλέπω... Δεν τον βλέπω καθόλου...
Παρατηρούσε ένα πλάσμα να προσπαθεί να δει τον κόσμο με τον τρόπο που τον έβλεπε εκείνος.
Ένα πλάσμα που έβλεπε έναν κόσμο που εκείνος δε μπορούσε να δει.
«Μη στεναχωριέσαι», του είπε τότε.
«Θα σου λέω εγώ τι βλέπω.»
«Εγώ θα πετώ για σένα....»
PDFs/ κείμενα και σχέδια 
Προτεινόμενα & Το Βουνό της Αθανασίας
