....Δεν υπήρχε, ωστόσο, άλλο δελφίνι που να ήξερε όσα εκείνος.
Για καρπούς, δένδρα και λουλούδια. Για λίμνες και ποτάμια. Για καταρράχτες, φωτιές και ηφαίστεια, γκρεμούς και φαράγγια. Για τις εποχές, τη βροχή και τα χιόνια. Για τα σύννεφα. Για την ξηρά, τα νησιά και τη θάλασσα όταν πετάς ψηλά. Για την αίσθηση να πετάς.


Δεν υπήρχε άλλος γλάρος που να ήξερε όσα εκείνος.
Για  σφουγγάρια,  κοράλλια  και  όστρακα.  Για  το βυθό. Για δίνες και θαλάσσια ρεύματα. Για ψάρια και κήτη. Για ναυάγια. Για σπηλιές και βάραθρα. Για την αίσθηση να κολυμπάς. Το συναίσθημα να πετάγεσαι ψηλά στον αέρα.


Δεν υπήρχε άλλο δελφίνι και άλλος γλάρος που να ήξεραν τόσα για τον ίδιο τους τον κόσμο. Είχαν μάθει γι’ αυτόν προσπαθώντας να μάθουν ο καθένας για τον κόσμο του άλλου...