— Είμαι το πλάσμα που με βιά,
δάμασα φύση και φωτιά.
Μ’ αλέτρι κίνησα κι ορμή,
Και κυριάρχησα τη γη.


— Άνθρωπε ανείπωτα μικρέ,
Άνθρωπε κάλπικε θεέ,
Λόγια περίτεχνα στο στόμα,
Ντυμένα μ’ ομορφιά και χρώμα,
Που κελαρύζουν σαν κυλούν,
Μα την ουσία αποσιωπούν.

Δρόμο διέσχισες πολύ,
Μα είναι η ψυχή σου καθαρή;



— Τα ζώα πεθαίνουνε και ζουν,
μα δε δακρύζουν, δε μιλούν,
Μάσκες μ’ αδιάφορη μορφή,
Το πρόσωπό μου παίρνει η γη!


— Άνθρωπε ανείπωτα μικρέ,
Άνθρωπε κάλπικε θεέ,
Το μελιστάλαχτό σου στόμα,
Ρούχο χρυσό, σε σάπιο σώμα.
Το πρόσωπο χωρίς ψυχή,
Μια προσωπίδα νεκρική.

Δρόμο διέσχισες πολύ,
Μα έμεινε εκείνη λαμπερή;



...


Άνθρωπε ανείπωτα μικρέ,
Άνθρωπε κάλπικε θεέ,

Είναι η ζωή μιά αναλαμπή,
Μες στο σκοτάδι το βαθύ,

Και στον καθρέφτη μιά στιγμή,
Θα ’ναι η δική σου η μορφή.

Προτού να σβήσει το κερί,
Προτού το είδωλο χαθεί,

Δες, στο αντιφέγγισμα εντός μου,
Μάταιοι οι θησαυροί του κόσμου.




...Δρόμο διέσχισα πολύ,
Μα είναι η ψυχή μου καθαρή;