Οι άνθρωποι που ήρθανε στη γη,
Οι δρόμοι που έχουν ανοιχθεί,
Λαβύρινθος μη-ορατός,
Σαν της αράχνης ο ιστός...

Γρίφοι στους τοίχους χαραγμένοι,
Ποια απάντηση κρατούν κρυμμένη;


Κάθε τού ανθρώπου αναπνοή,
Την έξοδο ψάχνει να βρει,
Μα βήμα-βήμα η ζωή,
Τον παγιδεύει πιο πολύ...

Ένας ατέλειωτος χορός,
Κι η μοίρα τυφλός οδηγός.


Θάλασσες, λόφοι και βουνά,
Πλανήτες κι άστρα μακρινά,
Ζώα, φυτά, κι αυτά εκεί,
Όλα στην ίδια διαδρομή...

Τον τοίχο γδέρνουν, τον χτυπούν,
Μα υπάρχει πόρτα για να βγουν;

—

Στενή του απείρου η φυλακή,
Βοή αβάσταχτη η σιωπή·

Πόρτα μην ψάχνεις ανοιχτή,
Εσύ είσαι η έξοδος, εσύ
Κι η μοίρα που σε οδηγεί,
Κι η απάντηση όλων είσαι εσύ.

Πάντα εσύ...

Μόνο εσύ...