Παιδί μου...

Κρίκοι οι άνθρωποι, θαρρείς,
μιας αλυσίδας θλιβερής,
Μιας αλυσίδας που γεννά,
σκλάβους μ’ αόρατα δεσμά.

Παιδί μου...

Προτού πετάξεις μακριά,
θα σου ’χουν κόψει τα φτερά,
Προτού να δεις τη φυλακή,
θα σου ’χουν κλέψει το κλειδί.

Παιδί μου...

...τι είναι αγάπη ποιος μπορεί, απ’ τους ανθρώπους να σου πει;


Άκου παιδί μου...

Ένα βιβλίο είσαι εσύ,
Που πρωτανοίγει στη ζωή,
Ένα καράβι που πανιά,
Ανοίγει γι’ άσπιλα νησιά.

Φθορά του κόσμου η γραφή,
Οι χάρτες άχρηστο χαρτί,
Το Σύμπαν κράτησε κρυφή,
Μια ιστορία, μιαν ακτή...

...που να ’ναι τάχα ποιος μπορεί, απ’ τους ανθρώπους να σου πει;


Παιδί μου...

Οι άνθρωποι ηθοποιοί,
σε μια ατέλειωτη σκηνή,
που δε διακρίνουνε σκοπό,
κι έχουν ξεχάσει την αρχή.

Θα σε τυφλώσουν πριν τους δεις,
πριν να δακρύσεις, πριν ντραπείς,
Θα σ’ ανεβάσουν στη σκηνή,
μια μάσκα να φοράς κι εσύ.

Παιδί μου...

...τι είναι αλήθεια ποιος μπορεί, απ’ τους ανθρώπους να σου πει;


Άκου παιδί μου...

Ένα βιβλίο είσαι εσύ,
Που πρωτανοίγει στη ζωή,
Ένα καράβι που πανιά,
Ανοίγει γι’ άσπιλα νησιά.

Φθορά του κόσμου η γραφή,
Οι χάρτες άχρηστο χαρτί,
Το Σύμπαν κράτησε κρυφή,
Μια ιστορία, μιαν ακτή...


Σα την πυξίδα που γυρνά,
Μα πάντα στέκει στο βορρά,
Στάσου πιο πάνω από τη γη,
Κι έχε τον ήλιο για κριτή,

Κι αυτοί που είχαν για οδηγό,
Ένα συμφέρον ταπεινό,
Ναυάγια που ’σβησαν νωρίς,
Πριν δουν τη χώρα που θα δεις.


Ένα βιβλίο είσαι εσύ...
Σα την πυξίδα που γυρνά,
Ένα καράβι που πανιά,
Μα πάντα στέκει στο βορρά,
Ανοίγει γι’ άσπιλα νησιά...
Στάσου πιο πάνω από τη γη,
Κι έχε τον ήλιο για κριτή,

Κι αυτοί που είχαν για οδηγό,
Ένα συμφέρον ταπεινό,
Ναυάγια που ’σβησαν νωρίς,
Πριν δουν τη χώρα που θα δεις.



Πλανεμένο μου παιδί

...σβήσε του κόσμου τη γραφή...