Σα στάλες της βροχής
Οι άνθρωποι της γης
και πέφτουνε στο χώμα, τσακισμένοι.

Μεθούν απ’ το κενό
Ξεχνούν τον ουρανό
κι ο ήλιος μάταια πια,
τους περιμένει.


Αγάπα με...
Οι άνθρωποι μικροί, κουρνιάζουνε δειλοί.

Κράτα με...
Το χώμα χαμηλά, μα ο άνεμος φυσά,

    Άνοιξε τα φτερά
       Και πριν να είναι αργά...

~ρεφραίν~
Φύγε από τη γη
Οι άνθρωποι νεκροί
Και ψεύτικοι οι θεοί.
Οι λέξεις τους σιωπές,
Οι πράξεις τους σκιές.

Η λάσπη σε καλεί,
Μα φύγε από τη γη,
Αυτός δεν είσαι...
...εσύ...


— χορωδία —
Οι άνθρωποι νεκροί, Και ψεύτικοι οι θεοί...
Οι λέξεις τους σιωπές, Οι πράξεις τους σκιές...
Η λάσπη σε καλεί, Μα φύγε από τη γη...
Αυτός δεν είσαι... εσύ...

~τέλος ρεφραίν~


Σα στάλες της βροχής
Οι άνθρωποι της γης
κρύσταλλα ολοκάθαρα,
παρθένα.

Τα δάκρυα του ουρανού
Στη δίνη του βυθού
παραδομένα.


Κράτα με...
Το χώμα χαμηλά, μα ο άνεμος φυσά,

    Άνοιξε τα φτερά
       Που κράτησες κλειστά...


~επανάληψη ρεφραίν {Φύγε από τη γη... ...δεν είσαι εσύ.}~


Σα στάλες της βροχής...
Μεθούν απ’ το κενό, Ξεχνούν τον ουρανό...



Ουράνια, αρχέγονη φωνή,
για σένα ο κάτω κόσμος, γη
Που νυχτοσέρνονται νωθρές,
ανολοκλήρωτες ψυχές.

Η λάσπη σε καλεί, Μα φύγε από τη γη...
Αυτός δεν είσαι... εσύ...