Kάπου στο πρόσωπο της γης, σε μια ρυτίδα
προφυλαγμένη απ’ της ζωής την καταιγίδα,
Νόμιζα θα μπορούσαμε μαζί,
να φτιάξουμε έναν κόσμο απ’ την αρχή.


Μία κουκίδα, που στο χάρτη σα θα μπει,
Θα ξεκουράσει την ανθρώπινη φυλή.
Χτυπούν στους ώμους τα φτερά, Σφίγγουν στο σώμα τα σκοινιά.
Δε θα έρθεις, ξέρω, μα εγώ,
Φεύγω, και θα σε καρτερώ.


Πέρα απ’ την απονιά της γης, σε κάποιαν άκρη
προφυλαγμένη από τον πόνο και το δάκρυ,
Οι δυο, κάτω απ’ τον ήλιο τον καυτό,
να σκάψουμε το χώμα για νερό.


Μία πηγή, που στο χάρτη σα θα μπει,
Θα ξεδιψάσει την ανθρώπινη φυλή.
Χτυπούν στους ώμους τα φτερά, Σφίγγουν στο σώμα τα σκοινιά.
Δε θα έρθεις, ξέρω, δεν τολμάς,
Μα εγώ να μείνω δε μπορώ.
Μένεις και θα μ’ αναζητάς,
Φεύγω, και θα σε καρτερώ.


Ως ν’ ανταμώσουμε ξανά,
Ή ως της λήθης τον καιρό,
Μένεις και θα μ’ αναζητάς,
Φεύγω, και θα σε καρτερώ.