— Μολύβι πες μου μια ιστορία,
Με τέχνη και με φαντασία,
Το όνειρο που έχεις στην καρδιά,
Και τη ζωή σου κυβερνά...


— Οι άνθρωποι σα με κρατούν,
Παίζουν, τσακώνονται, αγαπούν,
Τους υπηρέτησα πιστά,
Σα να μην είχα εγώ καρδιά.

Μ’ αν θα ’θελα να ’χουν αξία,
Οι λέξεις μου κι η ιστορία,
Ίσως και να σιωπούσα μόνο,
Γιατί όλα γράφονται με πόνο.



— Οι άνθρωποι περνούν και σβήνουν,
Κι ίσως τα έργα θ’ απομείνουν,
Μολύβι, σκήπτρο άλλο κανένα,
Δεν είχε δόξα σαν εσένα...

Πλέξε τις λέξεις σου με πόνο,
Και πες μου μιά ιστορία μόνο.


— Λαμπρή του ανθρώπου η πορεία,
Με αίγλη και με μεγαλεία,
Πίσω από τις λέξεις όμως,
Εγωισμός και απληστία,
Όλα με κόπο καμωμένα,
Κι όλα στο αίμα βουτηγμένα.

Γι’ αυτό η δική μου ιστορία,
Είναι πως θα ’βαζα τελεία,
Και θα γυρνούσα προς τα πίσω,
Όχι να γράψω, μα να σβήσω,
Αυτήν τη μάταιη διαδρομή,
Μέχρι τον τόπο, τη στιγμή,
Τη λάθος που έκανε στροφή.

Πλέξε τις λέξεις σου με πόνο,
Μα πίσω γύρισε το χρόνο...


...

Αφήνομαι ξανά εδώ,
Σ’ αυτό το χέρι το θνητό·
Κάποτε διάλεξες φτωχά,
Μα τώρα διάλεξε σοφά.
Να, η δική μου ιστορία,
Αυτή η δεύτερη ευκαιρία.

Ίσως ο λόγος να ’χει αξία,
Σ’ αυτή, τη δεύτερη ευκαιρία.