Σαν το φεγγάρι ο μισός,
λάμπω λουσμένος από φως,
Μα ο υπόλοιπος μισός,
μένω κρυφός και σκοτεινός.

Γνωρίζοντας το τι να πω,
ζάρωσα πάντα στη σιωπή.
Γνωστό σε μένα το σωστό,
μα έσκυψα πάντα στη ντροπή.

Και κάθε βράδυ και νυχτιά,
όταν ο χρόνος σταματά,
Ακούω την ίδια μου ψυχή,
να σιγολέει στο κελί...


Ζεις σ’ ένα κόσμο φωτεινό,
Ζω σ’ ένα κόσμο ζοφερό,

Πήγαινε πίσω στην αρχή,
Τότε που ήσουνα παιδί,
Πήγαινε πίσω στην αρχή,
Που λυγερό ήσουν κλαδί...


Γνωρίζοντας το τι να πω,
ζάρωσα πάντα στη σιωπή.
Γνωστό σε μένα το σωστό,
μα έσκυψα πάντα στη ντροπή.

Τα όνειρά μου τα αγνά,
θολά γενήκανε νερά,
Κι όταν στους δρόμους περπατώ,
Ο ίσκιος μου είναι κι όχι εγώ.


Κάτω από του κόσμου τη βοή,
H σιωπηλή μου ηχεί φωνή...


Ζεις σ’ ένα κόσμο φωτεινό,
Ζω σ’ ένα κόσμο ζοφερό,

Πήγαινε πίσω στην αρχή,
Όνειρο ήταν η ζωή...
Πήγαινε πίσω στην αρχή,
Αλήθεια ήταν η ζωή...


Αγάπη ήταν η ζωή...
Άσε το άυλο δαδί
να αναστηθεί, να αναφλογίσει
κερί πριν γίνει, και πριν σβήσει.